Caol Ila 1994 Old Malt Cask – test whisky
Whisky Caol Ila 1994 Old Malt Cask
by Douglas Laing
Podobno są duuuże różnice pomiędzy starymi a nowymi single malt’ami. Starymi to znaczy takimi z XX wieku 😉 Może to być nawet łycha 8yo, ważne, aby powstała w latach 80-90 ubiegłego wieku, o wcześniejszych latach to nawet nie wspomnę. Taką opinię o starych whisky głoszą doświadczeni wyjadacze, rzekłbym koneserzy. Ci światli ludzie (i żeby była jasność – nie ma grama ironii, w tym co piszę) mówią, że kiedyś to było… Gdy trafiła się okazja, aby spróbować Caol Ila 1994 wydanej w serii Old Malt Cask, nie mogłem sobie tego odpuścić. Wszak wydestylowana była 26 lat temu. Skoro koneserzy mówią jak to drzewiej bywało…
Kiedyś to było dobrze, teraz jest oczywiście lepiej. Lepiej by jednak było, gdyby znowu było dobrze.
Jak wspomniałem, ta CI należy do bogatej rodziny Old Malt Cask. Dla tych, którzy nie wiedzą (a Ci, którzy znają historię niech mi wybaczą) informacja, że to linia należąca do … yyy … no właśnie. Nie to, że nie wiem, tylko że odpowiedź nie jest wcale taka prosta. Ale po kolei, i pokrótce!
Old Malt Cask to marka, która należała do niezależnego bottlera, jakim był i jest Douglas Laing & Co. Firmę tworzyło dwóch braci – Stewart i Fred. Ich drogi rozeszły się 2013 roku, gdy bracia postanowili podzielić swoje imperium. Jeden z nich – Fred – zachował firmę Douglas Laing i część dotychczasowych brandów. To ta firma odpowiada m.in. za “Remarkable Regional Malts”. Z kolei Stewart ruszył z nową firmą – Hunter Laing & Co, do której wniósł „w spadku” niektóre marki, w tym Old Malt Cask właśnie.
Caol Ila 1994 wydestylowana została we wrześniu tegoż roku. Przeleżała tak w dębinie przez 15 lat, by następnie trafić do 258 butelek. Rozlanie miało miejsce we wrześniu 2009 r., czyli jeszcze przed podziałem firmy. Jak na serię OMC przystało, woltaż destylatu zbity został do równo 50% alk.
Moja opinia o Caol Ila 1994 OMC
Wzrok: słomkowy
Zapach: maślany, przypalone ciastka maślane, kopcąca się darń – trawa, zioła, ziemia, patyki
Smak: w miarę słodkawo, ciasteczkowo-dymnie, posmak cygara, ciut pikantnie na samym końcu
Finisz: cierpki, sporo dębiny, nie za długi
Cena: hmm, trudno powiedzieć, bo w sklepach raczej już nie ma
Wracając do początkowego wątku – czy whisky sprzed lat są lepsze niż obecnie robione? Daleki jestem od tego, żeby generalizować i arbitralnie stwierdzać „tak” lub „nie”. Tym bardziej, że mam pokorę do swojego stanu wiedzy i to, że wypiłem kilka(…) whisky w życiu nie uprawnia mnie do takich osądów. Niemniej, akurat te wszystkie stare rzeczy, które do tej pory próbowałem, choćby to były „jedynie” 8yo czy 12yo, wydawały się jakby „pełniejsze” – bardziej esencjonalne.
Caol Ila 1994 też mam wrażenie, że jest taka esencjonalna. Oczywiście, wynika to również z faktu, że jest to single cask, choć nie w CS-ie. Chwilę po nalaniu do kieliszka, kiedy już alkohol się uspokoi, można wyczuć bardzo nęcące aromaty. Jest zapach wypieczonych (nawet trochę przypalonych) ciastek, ja czuję też coś, co przypomina tlące się trawy, zioła, patyki. W porównaniu np. do obecnej Caol Ila 12yo, w tej wersji z 1994 nie ma aż tyle torfowej morskości. Wydaje mi się, że w CI’94 jest więcej kłębów dymu niż tej „torfowej esencji”. Nie oznacza to, że stara wersja jest mniej pachnąca. Wręcz odwrotnie. To zapach jest jej najmocniejszą stroną.
W smaku, pomimo 50% alko, spirytus nie jest wyczuwalny, nie piecze języka. Jest znowu ciastkowo. Dym przypomina ten z cygara albo cygaretki. Jest on tylko uzupełnieniem przyjemnej, trochę maślanej słodyczy. Na sam koniec ciut cierpkości, która przechodzi w finisz. Szkoda, że tak krótki.
Cóż rzec… bardzo fajna dymna whisky. Nie urywa niczego, nie jest olśnieniem. Niemniej, to jedna z fajniejszych Caol Ila jakie miałem okazję spotkać. Nie jest torfowym potworem z Islay, ale przepyszną i ciekawą maślano-słodkawo-ciastkowo-dymną propozycją na wieczór. Może to jednak prawda, że (…) lepiej by jednak było, gdyby znowu było dobrze.
